شته های ذرت

این شته ها بسیار پلی فاژ بوده و دارای میزبان های متفاوتی می باشند و در تمام مناطق کشور با تراکم های متفاوت وجود دارند. معمولا در سال های خشک جمعیت آنها بیشتر از سال های با بارندگی های زیاد است. دو گونه فعال در مزارع ذرت شامل Rhopalosiphum maidis (Fitch) و Rhopalosiphum padi (Linnaeus) می باشد.

نحوه خسارت شته های ذرت

شته ها به صورت مستقیم با تغذیه از شیره نباتی و به صورت غیرمستقیم در انتقال عوامل بیماری زای گیاهی در ایجاد خسارت به گیاه نقش دارند اما غالبا جمعیتشان تحت تاثیر سمپاشی هایی است که علیه سایر آفات صورت می گیرد و از سویی تحت تاثیر عوامل طبیعی کنترل کننده قرار گرفته و این عوامل موانعی در بالارفتن جمعیت این آفت به شمار می آید. جمعیت بالای شته سبب ایجاد لکه در برگ و تغییر رنگ آن می شود. قرمزشدن برگ از نشانه های حضور شته می باشد. خسارت در میزبان های اصلی به صورت پیچیده شدن برگ ها در امتداد حاشیه و به زردی گراییدن آنها است. تحت تنش خشکی خسارت ناشی از شته ها شدیدتر می شود.

کنترل زراعی و بهداشت گیاهی شته های ذرت

رعایت اصول بهداشت مزارع

عاری بودن مزارع و حاشیه آن از علف های هرز با اعمال وجین دستی در مراحل اولیه رشد

استفاده از کولتیواتور در زمان های مناسب

حذف بقایا و کاه و کلش ذرت پس از برداشت

کنترل بیولوژیک

دشمنان طبیعی شامل حشرات شکارچی و انواع پارازیتوییدها در تقلیل جمعیت آفت نقش مهمی دارند. در این میان می توان به زنبورهای پارازیتویید Aphidius sp. و بالتوری Chrysoperla carnea (Stephens) و لارو پشه های Cecidomyiidae، مگس های Syrphidae و سن Orius niger (Wolff) اشاره نمود. استفاده از این عوامل در قالب برنامه های کنترل بیولوژیک می تواند نقش موثری در کنترل این آفت داشته باشد.

کنترل شیمیایی

فوزالن EC35% به میزان ۳ لیتر در هکتار و پیریمیکارب WP50% به میزان ۰.۸ تا ۱ کیلوگرم در هکتار توصیه می گردد.